bəd

sif. <fars.>

1. Pis, xarab, yaman. Bəd xasiyyət. Bəd iş. – Oğul bəd övlad olsa; Öldürər dərd atanı. (Bayatı). Şairəm, çünki vəzifəm budur əşar yazım; . . Gördüyüm nikü bədi eyləyim izhar, yazım. M. Ə. S.. Bu minval ilə günahkar muzdur özünün bəd əməlindən peşman olub, istiğfar edə-edə yerindən qalxdı. S. M. Q.. <Bəşir:> Məsləhətin bəd deyil, ağlıma yatır. S. S. A.. Bəd gəlmək, bəd gətirmək – pis gətirmək, nəhs gətirmək, baş tutmamaq; uğursuzluğa uğramaq. İşi bəd gətirmək. – <Romanov hökumətinin istibdadı> elə bərk idi ki, dünyanın çalxalanmağa hazırlanan belə bir əsrində yenə qəzetəyə icazə vermək üçün o qədər istixarə elədi ki, bu istixarə axırda bəd gəldi. C. M.. Bəd nəzər – mövhumata inananların təsəvvürüncə, guya baxdığı adama və şeyə gözündəki mövhumi qüvvə ilə xətər yetirən pis göz. <Rüstəm:> Anan da evdə səndən yana bəd nəzərdən qorxur. S. R.. Bəd olmaz – pis olmaz, eybi yoxdur, yaxşı olar, ziyan etməz. <Odabaşı:> <Hacının> da halını görmək bəd olmaz. Ə. H.. <Koxa:> Üstündən bir çay olsa, heç bəd olmaz. S. R.. Bədinə danışmaq – pisliyinə danışmaq, qeybət etmək. // Çirkin, yaraşıqsız, yöndəmsiz. Oranqutanq çox bəd görünüşlü heyvandır.

2. Hirsli, sərt, qapağan, tutağan. Bu it çox bəd itdir.

◊ Bəd ayaqda – təhlükəli, xətərli vaxtda, qorxulu dəqiqədə, iş çətinə düşəndə. Baxdı, gördü Aslandır. Zənn eləmə itirdi; Bəd ayaqda tez özünü bu cəbhələr aslanı. M. R.. bəd. . . <fars.> Bəzi sözlərin əvvəlinə gətirildikdə mənfi mənada mürəkkəb sifət düzəldilir; məs.: bədrəng, bədsifət, bədheybət və s.